"Zwycięstwo samo w sobie nie jest w karate tradycyjnym celem ostatecznym. Karate tradycyjne jest sztuką samoobrony , która wykorzystuje wyłącznie i w najbardziej skuteczny sposób ciało ludzkie. Znajdują w nim zastosowanie głównie techniki bloków, ciosów, uderzeń i kopnięć, w połączeniu z innymi powiązanymi z nimi ruchami".
(Statut ITKF, Artykuł 1, Ustęp 1.3)
Poprzez karate tradycyjne człowiek zyskuje środki do poszerzenia i pogłębienia swych zdolności fizycznych i umysłowych. Dzięki ciągłemu poszukiwaniu doskonałości technicznej następuje wszechstronny rozwój możliwości jednostki ludzkiej. Podczas gdy osiąganie kolejnych szczebli w hierarchii sportowej jest sprawą wyłącznie doskonalenia techniki, poszukiwania karate tradycyjnego nie napotykają na drodze swego rozwoju żadnych ograniczeń. Jedyne istniejące granice to zdolność człowieka do poszerzania sfery swych możliwości oraz potencjał w dążeniu do nowych osiągnięć, a i te należy ustawicznie próbować przekraczać.
Czym jest karate tradycyjne?
Pod koniec lat pięćdziesiątych, ogólnoświatowe zainteresowanie karate skłoniło wiele krajów do zapraszania instruktorów z Japonii. W związku z tym, że liczba japońskich instruktorów była ograniczona, wiele rejonów świata rozwinęło swoje własne formy "nowego karate".
W powszechnej świadomości oryginalne karate uprawiane w Japonii stało się znane jako karate tradycyjne, podczas gdy późniejsze odmiany, rozwinięte w różnych częściach świata, stały się znane jako "nowe karate".
Karate tradycyjne, jako sztuka samoobrony, rozwijało się w Japonii przez wiele lat. Jego podstawa techniczna jest oparta na okinawskiej zasadzie to de, która z kolei opiera się na chonfa - chińskiej sztuce walki będącej formą samoobrony bez użycia broni. Podstawą filozoficzną karate tradycyjnego jest japońskie budo, które jest wspólne dla wielu japońskich sztuk walki. Ostatecznie, karate tradycyjne powstało w wyniku połączenia okinawskich form walki i japońskiej filozofii budo. Głównym pojęciem w strukturze technicznej karate tradycyjnego jest todome waza, czyli cios kończący, gdzie pojedyncza technika całkowicie unieszkodliwia przeciwnika. Ta wysoka sprawność techniczna czyni z karate tradycyjnego wielką sztukę.
Karate tradycyjne daje najwyższej jakości korzyści fizyczne, ponieważ trening obejmuje dynamiczne użycie całego ciała. Karate tradycyjne nie tylko dąży do rozwoju całej osoby, ale także ma korzystne działanie na stan umysłu i emocji, zapewniając całkowitą równowagę i stabilne emocje. Ostatecznym celem treningu w karate tradycyjnym nie jest tylko osiągnięcie perfekcji w sztuce walki, ale raczej całkowity rozwój ludzkiego charakteru tam, gdzie walka nie jest już potrzebna.
W 1993 r., na 101. posiedzeniu Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (Walne Zgromadzenie) ustalono, że karate tradycyjne to ta dyscyplina, która jest uprawiana przez ITKF i podlega jego przepisom. W tym momencie "karate tradycyjne" zostało odróżnione od innych dyscyplin "karate". W związku z tym, tylko ta forma karate, która jest uprawiana i zarządzana przez zasady i przepisy ITKF, jest jedynym oficjalnie uznanym "karate tradycyjnym". Podobnie jest z pływaniem; MKOl uznał, w odróżnieniu od ogólnych form pływania, pływanie uprawiane zgodnie z międzynarodowymi przepisami o pływaniu.
"Przepisy Sędziowskie ITKF" są oparte na shiai z japońskiego budo. Shiai oznacza dokładnie "wzajemne sprawdzanie", co oznacza, że dwie osoby współzawodniczą ze sobą w celu wzajemnego rozwoju swoich umiejętności, a nie tylko, aby przekonać się, kto zwycięży. WZAJEMNY SZACUNEK jest podstawową zasadą współzawodnictwa w karate tradycyjnym.
Techniczny rozwój następuje poprzez ciągły trening w dojo (sala gimnastyczna sztuki walki) zgodny z zasadami "karate tradycyjnego", które później są stosowane w czasie współzawodnictwa.
W karate tradycyjnym wyróżnia się kategorie zawodów:
Różnice pomiędzy karate tradycyjnym a szkołami nowoczesnymi
Karate tradycyjne, czyli oryginalne karate, powstało w Japonii jako sztuka walki. Praktycznie rzecz biorąc karate tradycyjne opiera się na koncepcji "ciosu kończącego". Cios kończący definiuje się jako technikę wystarczającą do unieszkodliwienia atakującego przeciwnika. Wraz z innymi technikami towarzyszącymi, technika ciosu kończącego jednoczy w sobie moc całego ciała, skupiając ją na celu uderzenia. Przebieg zawodów karate tradycyjnego od początku do końca oparty jest na sztuce samoobrony. Przykładowo, jedynie technika ciosu kończącego zaliczana jest jako zdobyty punkt. Co więcej, zgodnie z zasadą, że cios kończący jest ostatnim ciosem zadanym w walce, w zawodach karate tradycyjnego starcia prowadzone są do zdobycia jednego punktu. Dzięki ścisłemu przestrzeganiu tej zasady do minimum sprowadzona zostaje ilość nieprzemyślanych posunięć i niestarannie wykonanych technik.
Podobnie jak w przypadku każdej innej sztuki samoobrony, wzrost i waga przeciwnika nie są tu ani określone, ani też istotne. Zasady samoobrony wymagają gotowości do odparcia ataku każdego przeciwnika, niezależnie od jego wagi i wzrostu. Co więcej, niejednokrotnie napastnik bywa potężniej zbudowany od napadniętego.
Jako dyscyplina sportu, karate tradycyjne wykorzystuje zawody jako jeden ze środków treningowych i sposób wzbogacenia ogólnego rozwoju człowieka poprzez osiągnięcie lepszej równowagi emocjonalnej, dyscypliny wewnętrznej i zgodności z zasadami etykiety. Razem wzięte, cele te wyznaczają zrąb przepisów sportowych karate tradycyjnego.
Korzenie innych, nowoczesnych szkół karate sięgają w swym rozwoju karate tradycyjnego. Nowe szkoły oparły swoje techniki i postawy na bazie uderzeń i kopnięć japońskiego karate. Zachowując podobieństwo zewnętrzne, szkoły te wprowadziły jednak zasadnicze modyfikacje. Zapewne najbardziej brzemienna w skutki okazała się zmiana podejścia filozoficznego i przeniesienie nacisku ze sztuki walki i samoobrony na rzecz punktowanej konkurencji sportowej, polegającej na zadawaniu ciosów i kopnięć. Przykładowo, nie potrzeba eksperta, by zauważyć, że szkoły nowoczesne przejęły z karate sposoby wykonywania uderzeń i kopnięć jedynie w najbardziej ogólnym i dowolnym sensie. Punkty w walce sportowej przyznawane są tam na podstawie możliwie jak najszybszego i jak najbardziej precyzyjnego trafienia w cel pięścią lub stopą. W tej sytuacji niepotrzebny stał się wymóg "ciosu kończącego". W rezultacie zbędne okazało się wkładanie w uderzenia siły powstałej z ruchu całego ciała. Co więcej, główny nacisk położony został na oszczędność ruchów. W tym najważniejszym względzie dynamika ciała nowoczesnych szkół karate jest całkowitą odwrotnością dynamiki w karate tradycyjnym. Wyzbywszy się wymogu ciosu kończącego, nowe szkoły karate oparły w zamian swe przepisy sportowe na systemie wielopunktowym. W przypadku organizacji karate nowoczesnego mamy zazwyczaj do czynienia z systemami przyznającymi albo trzy, albo sześć razy po pół punktu.
Karate tradycyjne opiera się na sztuce samoobrony. Jako że w konsekwencji waga i wzrost przeciwnika są bez znaczenia, nie istnieją kategorie wagowe. Tymczasem nowoczesne szkoły karate spoglądają na walkę z perspektywy konkurencji sportowej, a nie sztuki. Stąd jedna z nowoczesnych szkół karate ma aż siedem różnych kategorii wagowych.
...źródło PZKT...